Yada her şeyi yeniden duyduğumuz -HOŞÇAKAL- kelimesi başlatır. Canımızı nede çok yakar o kelime değil mi ? İçimizden onu söyleyeceğine öldürseydin be adam deriz. Öldürseydinde gitmeseydin !
Kaybetmekten oluşan korkularım bedenimi esir alıyor bu yüzden. Ya oda giderse gibi bir korku oluşuyor bir süre sonra. O yüzden gidene gösterdiğiniz ilgiyi gösterip onu boğmaktan korkuyorsunuz. Sevgili sıkıntı ;
Beni niçin bu kadar sıkıyorsun anlamıyorum. Neden içimdeki boşluktasın ? Beni bir kez olsun yalnız bırakmanı o kadar çok isterdim ki. Bir kez olsun -sonsuza dek mutlu olabileceğime- inanmak istiyorum. Ama içimdeki sıkıntı yüzünden asla olamıyorum. Hayaller kuruyorum, yastıklara sarılarak uykuya dalıyorum, sevildiğimi biliyorum (ki bu ilk defa oluyor) her neyse işte sonuç olarak o sıkıntı yüzünden hep bir boşluğa, hep bir mutsuzluğa, umutsuzluğa düşüyorum tekrar tekrar. Standart yaşamaktan bunaldım demek istemiyorum ki zaten bunu diyememde çünkü her gün farklı bir olay her gün farklı bir bela beni bekliyor. Başım nedense anlamadığım, benim alakalı olmadığım sudan sebeplerden hep bir belaya giriyor. Burnum beladan çıkmıyor. Milletin beni neden çekiştirdiğinede anlam veremiyorum ya hadi neyse.
Yine konunun dışına çıkmış bir yazı yazmış oldum sanırım. Konu kaybetmekti yine yaşadığım saçmalıklara geldi. Belkide bu yüzden uzaklaşmak en iyisi olacak. ''Kurduğum büyük hayallerimin küçük insanıyım ben.'' Bunu benden çok sık duyarsınız. Çünkü ben gerçekten gözünüzde büyüttüğünüz o muhteşem insan değilim. Kimse için değişmedim. Kimse için değişmem. Büyük konuşmamak gerekiyor ama birine aşık olsamda onun için değişemem ben. Böyle kabullenmeli beni seven insan. Hayallerimle, umutlarımla, karamsarlığımla, sinirliliğimle, herşeyimle.. Ben ve paket olarak hayallerim birlikte geliyoruz artık. Olduğum gibi, tüm benliğimle. Belkide kaybetmekten korktuğum için dahada çok yazı yazıyorum. Delirmişcesine her dakika yazmak, içimdekileri dökmek istiyorum. Çünkü kaybetmek nedir en iyi ben bilirim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder