Aslında hayal dünyasında yaşayan ben değilim. Hayal dünyasında yaşayan, hayal kuran sensin. Ben hayatı tüm gerçekçiliğiyle yaşıyorum. Karamsar diyenlerde var. Ama bunlar karamsarlık değil ki. Bunlar hayatın o muhteşem hayal dünyanızda olmayan gerçekleri. Sevmek, sevilmek, aşık olmak, gezmek, tozmak.. Aslında hepsi gelip geçici. Peki ya kalıcı olan ne ? Benim karamsarlık olarak algıladığınız yazılarım mı ? Yada buraya yazmadığım hayallerim mi ? Bende çok hayal kurarım. Hatta içinizde en çok ben hayal kurarım. Benim hislerimi yüzümden anlayamazsınız. Çünkü bazen güler bazen ise tüm ciddiyetimle yanıtlarım sorularınızı. Beni tanıdığınızı sanarsınız ama sonra bir bakarsınız ki bambaşka biri çıkmış. Size güven verdiğimden mi anlatıyorsunuz bana her şeyi, yada farklı bir amacınız mı var ? Ben, dertlerinizi anlattığınız zaman seviniyorum aslında. Hani sizi rahatlatmak için bir şeyler söylemek, bir şeyler yapmak beni rahatlatıyor. Kendi dertlerimi unutuyorum -o an için- ne bileyim işte iyi oluyor yani. Kolay değildir herkesin güvenini kazanmak, herkesin dertlerini size anlatması filan. Özellikle sır tutmak kolay değildir. Hemde hiç değildir. Ama ben seviyorum bu işi. Birilerinin bana ihtiyaç duyduğundan da değil aslında, kendimle gurur duyduğum tek noktam bu benim. Gurur duyduğum, duyabildiğim tek hazinem. Hem hayallerimi çalan insanlara karşı hala ayakta durmak kolay bir şey değil. O yüzden çok yazarım ben. Konuşamam ama yazarım. İnsanların gözlerinede öyle dik dik bakamam mesela. Konuşurken kafamı çevirip dururum. Ne sizinle aynıyım nede sizden farklıyım. Uzun uzadıya yazıyorsam eğer aranızdakilerin eseri. Eğer ihanet eden arkadaşlar, ihanet eden bir sevgili, ihanet eden bir akraba çevresi veya aile olmasaydı bunları yazamazdım ben. Bazen yaşadıklarıma üzülürken bazen ise yaşadıklarıma seviniyorum. Eğer yaşamasaydım, yazamazdım.Ve yazım, yazılarım, her kelimem benim hayatıma dahada anlam katar. Aman amanlık mutlu olamazdım normalde. Yakışmazda zaten bana gülmek. Yapabildiğim tek şey sevmek..