Hayat ne garip. Bundan 3 yıl önce bana tokat atan babamla iyi geçinmek o kadar garip geliyor ki. 8 yaşımda ilk dayağımı yemiştim. Aşk olaylarım yüzünden bunları yazmaya pek vakit bulamadım. Annemle babam asla kavga etmez. Babamın anneme hiç eli kalkmamıştır. Ama ikiside bana yapmadığını bırakmadı. Annemden yediğim tonla dayak oldu. Babamın bana atığı ilk dayağıda annemin dolduruşları yüzünden olmuştu. Ama anne işte, elimizde olmadan seviyoruz. Doğurmuş, büyütmüş.. Bunun yanı sıra beni çok sevdiler. Hep ilgi gösterdiler ama bunların olması çok ağırıma gidiyor. Bazen unutuyorum ama sonra anılarım birden o kadar tazeleşiyor ki. Kimseye anlatamıyorum, içime gömüyorum her şeyi. Susuyorum. Her gece korkarak, ağlayarak uyuduğum günleri unutmak elimde değil. Unutmayı istiyorum fakat olmuyor. Korkularım yüzünden onlara anlatmadıklarımda saklı içimde. Aslında ben herkesden farklıyım. Kurduğum evlilik hayallerine ters düşen düşüncelerim var. Bundan birkaç yıl önce binada orospu çocuğunun biri tarafından sıkıştırılmam yüzünden cinselliğe karşıyım. Allah inancım yok sayılır. Ateist değilim fakat agnostiğim. Ve iki cinsiyettende hoşlanabiliyorum yani biseksüel im. Belki bunları yazıyorum diye aranızdaki ayrımcılar yazılarımı okumak istemeyecektir. Fakat ben buyum, yaşadıklarım beni bu hale getirdi. Benim tercihim değil. Aslında bu tercih meseleside değil. Bu çok farklı. Yaşasaydınız bilirdiniz.
Dedim ya binada sıkıştırdılar diye, bir şey olmadı ama erkeklerden tiksindim işte. Fobilerim oluştu. Binaya tek girememek falan filan. Ama tabi pek eser kalmadı o fobilerdende. Ailemede anlatamamıştım bunu. Halada bilmiyorlar. Düşünün ne kadar korktuğumu. Gerçi küçüktüm daha o yüzdendi korkum. Şimdi olsam gitmediğim polis kalmaz diyeceğim ama malum polise bile gitsek bir bok yaptıkları yok. O şerefsiz bana o zaman tecavüz etseydi bana değil adamın ''kendisi istedi'' sözüne inanırlardı. Devletin adaleti bu çünkü. Derinlere dalınca kötü oluyorum. O ihtimalleri düşünmek bile istemiyorum. Ne kadar çabuk büyüdüm ben diye düşünüyorum da yaşadıklarım büyüttü beni. 8 yaşında bilmiyorken besmele öğrettiler bana ezbere ve ezdiler. Olay bu işte. Bilinçsiz insanlar bilinçsiz çocuklar büyütüyor. Eğer bir gün çocuğum olursa (ki büyük bir ihtimal çocuk esirgeme kurumundan alacağım) ona arkadaş olmayı düşünüyorum. Benimle her şeyini konuşabilsin. İlk sevgilisini, devlet hakkındaki düşüncelerini, hayata nasıl baktığını.. Her şeyini işte. Benim yaşadıklarımı yaşasın istemiyorum hem çocuğum hemde başkaları.
Son bir şey daha, unutmayın ;

Düşünceler kurşun geçirmez.